بیخوابیات.

بزرگ شده ام تا نام قرص هایت را بخوانم، تا بار هرم برعکس رشد جمعیتت را بر دوش بکشم که تنها و تنها ثمره ات همین ژن های کج و معوج بود همین نمیدانم از کدام نسل بودنم همین بزرگ شده از تو یا نسل پرورش یافته ی تو تربیت شده یا بیتربیت شده از اموزه های تو ،نسل پدرانه من و از همین جای داستان میرنجم که مثل گیاهی روییده در ملکی هزار صاحب ،یکی علف هرزم میخواندم و یکی گیاه داروویی ،یکروز دم کرده ام محبوب میشود و یکروز سبزو تازه ام و روزی دیگر با سیل افت کش ها از ریشه خشکاندنم مصلحت .رنجشم از اینجای داستان است که تو خودت هم ندانستی کجا این داستانی ،در کدام تراز و تیره ای دنباله کدام رگ و ریشه ای شعر های میخوانی که نمیدانی شاعرش کیست و شاعر هایی را میشناسی و دریغ دو بیت کاملشان رک و راست هیچ نوشته ی بیش از پنجاه شصت صفحه نخوانده ای ولی انتظار فیلسوف خواندت را داری و این تنها بر ما اخرین نسل نگاه دارنده احترام در برابر تمام ستم های نادیده از تو ایم . بیخوابیات....

هر تقاطع هر اتّفاقهر مکس هر سکوتهم فکر هم تاملدر کدام فکری که نه میتوان خواندش و نه میتوان نشنیدندر کدام سوال جای این همه سکوت جا مانده بود که پرسیدنش همینقدر سخت است و پاسخ گفتنش همینقدر سخت ترمگر هجرت که همین قدر زیاد شنیده ای اش !چیست، که انقدر فکر میکنی تا پاسخش را بدهی_؛مهاجرت !؟حقیقت بهش فکر کردم ،ولی نمیدونم،؛یعنی چی نمیدونم_؛اخه،؛اره میدونم خیلی_به چشم های هم نگاه میکنیم ،هم او میداند هم منبیشتر از این هم کلام نمیخواهد ،همینکه باید گوش هم باشیم قدر کفایت استما چقدر فکر میکردیم غریبه ایم که بیشتر از نگاه حالمان را لو میدهد بیخوابیات....

لابلای ستون های سبز و قرمز پایین و بالا میروم بی انکه کاری از دستم ساخته باشد تو رشد میکنی و من هر روز فقیر تر میشوم من رشد میکنم و تو هر روز قوی تر میشوی من شب ها ،روز ها،صبح های خیلی زود برای بردن تو طرح و برنامه میچینم و تو حتی بدون این که بشناسی ام بی رحمانه لابلای هزاران ریشه ی تنومندت مچاله ام میکنی من و من های بعد از من در تمام زمان روبروی تو می ایستیم مچاله ات میکنیم و دوباره میکاریمت بزرگت میکنیم اسیرت میشویم و باز میجنگیم بیخوابیات....